Afgelopen week had ik het genoegen tijdens het 3e lustrum van ISOC.nl de hand te mogen schudden van Vic Hayes. Vic is een held. Hij heeft wifi bedacht. Hij werkte jaren aan iets waar hij pas veel later het nut van inzag. Hij werkte vanuit zijn passie om iets te creëren wat nog niet bestond. Hij had geen idee of er iemand op zat te wachten. Dat zei hij me ook letterlijk: “Pas toen ik het zelf begon te gebruiken begreep ik hoe nuttig het was.” Dit vind ik nou een briljante uitspraak. Het is ook een mooi verhaal.15 jaar geleden nam ik als toenmalig ambtenaar bij het Ministerie van Verkeer & Waterstaat het initiatief (uitnodigingsbrief oprichtingsbijeenkomst) voor de oprichting van het Nederlandse Chapter van de Internet Society. Het was in de tijd dat de politieke en bestuurlijke aandacht nog voornamelijk gericht was op de ‘elektronische snelweg’ maar ik geloofde dat het eigenlijk alleen maar draaide om internet. Nu heel logisch maar toen een visie die alleen insiders deelden. Deze injan prins tijdens oprichtingsvergadering van isoc.nlsiders waren ook degenen die mij steunden in mijn pogingen een Nederlandse afdeling van de Internet Society op te richten. Deze club is ooit opgericht door ‘de vader van het internet’ Vint Cerf met als doel een platform te bieden voor de discussie over de governance en verdere ontwikkeling van het internet. Mijn finest hour beleefde ik op 26 november 1997 toen ik als jong broekie de oprichtingsvergadering van ISOC.nl in de Utrechtse jaarbeurs leidde.

In de begintijd van het internet waren het namelijk vooral wetenschappers en techneuten die bezig waren met internet. Dat is gelijk eigenlijk ook de verklaring voor het succes van internet, de mannen deden niet aan patenten maar geloofden in open standaarden. Hierdoor werd geen bedrijf buitengesloten. Geen van hen heeft dan ook financieel grote voordelen genoten van hun pionierswerk.

Zo ook Vic Hayes. Hij werkte bij NCR, die kassa systemen leverden. Het realiseren van datapoorten middenin de winkels was vaak lastig en duur en belemmerde de verkoop van kassa’s die aan een centrale computer hangen.

Vic bedacht dat een draadloze verbinding uitkomst zou kunnen bieden. Niemand anders had hier nog aan gedacht en zo werd Vic voorzitter van de IEEE 802.11 werkgroep die de WLAN standaard bedacht.

De eerste commercieel verkrijgbare adapter kostte USD1400. Voor een verbinding waren er minstens 2 nodig. Doordat de standaard open was kwamen er al snel andere fabrikanten en halveerde de prijs.

De echte doorbraak kwam toen Steve Jobs de potentie zag mits het veel goedkoper kon. Apple wilde een oplossing die niet meer mocht kosten dan USD 100. De eerste Airport betekende de doorbraak van WiFi zoals de marketeers bij Apple WLAN gingen noemen.

Dit is ook het moment dat Vic de echte potentie van de technologie inzag. Niet de kassa’s en zelfs niet Apple maar het internet zou de drijver achter het succes van zijn WLAN standaard worden.

Over zijn rol is Vic overigens iets genuanceerder dan ik: “Ik ben niet de bedenker, maar degene die een groep aartsrivalen tot een beslissing heeft kunnen brengen om een standaard te ondersteunen”.